Kijkend vanaf de berghellling naar de zee, de machtige oceaan, zie ik de aarde. De kromming van de aardbol met het grote water. Staand aan het strand zie je ook de gekromde horizon maar kijk je over de zee en zie je vooral een lijn. Nu hoog op de rotsen kijk je op de zee en zie je het wateroppervlak als een stukje van die machtige grote bol.
De scheiding tussen licht en water is scherp en de grens lijkt opgelicht. De lucht boven het water is iets lichter van kleur en vormt een tweede dunne lijn.
De ochtendzon maakt alles nog lichter en kwetsbaarder. De zee is rustig, een iets gerimpeld oppervlak met lichte en donkere vlekken.
Het licht ruizen van de zee, het geklingel van een bel om de hals van een koe, af en toe een haan die in de verte kraait of een auto die in de buurt langsrijdt. De vroege zon streelt de toppen van de bomen, andere delen nog onaangeroerd. Een kleine boot doorkruist het beeld.
De golven komen van ver, heel ver, van voorbij de horizon tot ze hier aan land rollen. Het golvende wateroppervlak, een rimpelige bol.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten