"(...) wat Le Corbusier gedaan heeft (...): in deze, in vele opzichten, fantastische tijd, met zijn haast oneindige mogelijkheden naast zijn levensgrote absurditeiten, de aanwezigheid van architectuur als elementaire menselijke belevenis te cultiveren."
Bekaert stelt: "Actualiteit is niet van de tijd zijn, maar van alle tijden." Zoals "muziek en dans (...) alleen in hun actualiteit bestaan." Die actualiteit appelleert aan het gelijke in het bestaan in plaats van het verschil in het individuele. Het is daar dat de vergelijking met een machine in het gedachtengoed van Le Corbusier geplaatst moet worden. De machine die er voor zorgt dat het gelijke gemaakt wordt zonder zelf aanwezig te zijn in het product. De machine is afwezig en produceert alleen. 'Machine à habiter' is dan ook geen machine om in te wonen, maar een machine die de actualiteit van het wonen mogelijk maakt zonder daarbij echt aanwezig te zijn: de mens wordt tot zichzelf teruggebracht.
Bekaert heeft dit aan den lijve ondervonden: "Die actualiteit van Le Corbusier, van zijn architectuur (...) is me overvallen, heeft me bereikt, bij een even onvoorzien als heimelijk gedreven bezoek aan het klooster te La Tourette, in de volle stilte van de middag van 29 augustus 1987, en wel, bij het betreden van de hoge, koele, schemerduistere ruimte van de kerk. (...) Er waren geen vragen meer, geen verwijzingen, geen twijfels. Er was alleen stilte, en leegte, maar een stilte die aanwezig was, een leegte die vol was. Er was niets en er was alles."
