Uiteindelijk komt die ordening van objecten in ruimte en van ruimte in ruimte, neer op de beleving ervan. En zoals Gerard Visser in zijn inleiding van 'Niets cadeau' duidelijk maakt, is beleving een element van overgang en ondergang. Beleving is het nu, waarin toekomst overgaat in verleden. Je beleeft nu, maar door de tijd gaat dat nu direct over in de toekomst en verdwijnt het in het verleden. Dat klinkt tegenstrijdig: 'het nu dat overgaat in de toekomst', maar het is deze voortdurende voorwaartse beweging van de tijd. Het is als de surfer op de golf die omrolt bij voortduring.
Het nu is toekomst èn verleden, het ontstaat èn verdwijnt. Het lijkt op die zinnen die ik al vaker heb aangehaald uit een gedicht van Paul Valéry, 'Het kerkhof bij de zee':
" Zoals een vrucht uiteenvalt in een smaak
En haar verdwijning tot genieting maakt".
Daarom kan het nu melancholisch en euforisch zijn: terugblikkend en vooruit kijkend. Verlangend naar beide horizonten.
Als een gebouw die kracht heeft dat je terug blikt naar het verleden èn vooruit kijkt naar de toekomst, dan is dat misschien wel wat we als tijdloos ervaren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten