Poëzie in de architectuur, maar ook in de kunst lijkt me, kan ontstaan vanuit een elementaire objectiviteit, een feitelijke gang van zaken, die niet alleen tegenover het complexe staat, maar ook de toetssteen ervan is. Het is als het ware de spiegelende grondplaat van de complexe werkelijkheid: dragend, nuchter verbeeldend en abstraherend.
De woorden zijn soms zo moeilijk, maar als je het ziet is het gelijk duidelijk: Stonehenge, Vacchini's sporthallen in Brugg-Windisch en Losono, Dom van der Laan's werk, Mies van der Rohe's werk, Zumthor's werk; zelfs het Ismail Samani mausoleum in Bukhara omdat daar de decoratie vanuit de constructie komt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten